Sportowe Kalendarium Urodzinowe – 11 kwietnia

Sportowe Kalendarium Urodzinowe: Sprawdź, jakie osoby związane ze sportem obchodzą urodziny 11 kwietnia.

Tomasz Gollob, żużlowiec (50l.)

Człowiek, który przywrócił do życia polski żużel. To on w pojedynkę w latach 90-tych walczył spośród Polaków o czołowe lokaty w Grand Prix. Dzięki niemu znów mogliśmy cieszyć się medali indywidualnych mistrzostw świata. Pierwszy z nich Gollob wywalczył w 1997 roku (brązowy).

Łącznie stał na podium końcowej klasyfikacji 7 razy. W 2010 roku wywalczył upragniony tytuł mistrza świata, zostając pierwszym Polakiem od 37 lat, który tego dokonał. Przez wiele lat był liderem reprezentacji Polski, wygrywając z nią 6 razy drużynowe mistrzostwo świata. Jest rekordzistą, jeśli chodzi o złote medale w indywidualnych mistrzostwach Polski. Ma na koncie ich aż 8.

Pod koniec sezonu 2013 zapowiedział zakończenie startów w cyklu IMŚ Grand Prix, w którym uczestniczył od jego powstania w 1995 roku. Przez 19 sezonów wystartował w 162 turniejach (nie uczestnicząc w tym czasie zaledwie w sześciu turniejach). Łącznie 53 razy stanął na podium, a w 22 turniejach zwyciężył (m.in. w historycznym pierwszym turnieju, we Wrocławiu w 1995 roku), zdobywając łącznie 1977 punktów.

23 kwietnia 2017 roku podczas treningu motocrossowego w Chełmnie Gollob uległ wypadkowi. W wyniku upadku odniósł poważne obrażenia kręgosłupa, doznał stłuczenia klatki piersiowej i płuc. Przeszedł wielogodzinną operację i utrzymywany był w stanie śpiączki farmakologicznej. Obecnie walczy o powrót do pełnej sprawności i pełni rolę eksperta w telewizji Canal+.

Benedykt Kocot, kolarz torowy (67l.)

Ma na swoim koncie brązowy medal olimpijski. Specjalizował się w jeździe w tandemach. Z Monachium (wraz z Andrzejem Bekiem) przywiózł brązowy medal w tandemie (wielka niespodzianka), konkurencji, która po raz ostatni rozgrywana była na IO.

Z tym samym partnerem wywalczył jeszcze brązowy medal MŚ w Montrealu (1974) i rozpoczął starty z bardzo doświadczonym sprinterem, jakim był Janusz Kotliński. Była to doskonała zmiana.

 Połączenie rutyny z młodością, żywiołowością i siłą (siedział w tandemie z tyłu jako nie tylko „obserwator” ale i „pchacz”), dało jeszcze lepsze wyniki. Wprawdzie Polacy w Mettet (1975) wygrali mistrzostwo świata, ale zostali zdyskwalifikowani za niestawienie się Kocota do kontroli antydopingowej (po starcie indywidualnym, krytycznej jego ocenie, zapomniał o ważnym obowiązku zaabsorbowany już kolejnym startem w tandemie), to już w następnym roku (1976) we włoskim Monteroni di Lecce znów nie dali większych szans swym rywalom (z CSRS i ZSRR) i bez przeszkód (z kontrolą antydopingową) zdobyli tytuł mistrzów świata.

Nikola Karabatić, piłkarz ręczny (37l.)

Urodził się w Serbii, lecz od początku kariery gra jako Francuz. Występuje na pozycji środkowego rozgrywającego. Został uznany najlepszym szczypiornistą na świecie roku 2007. Wraz z reprezentacją Francji wywalczył dwa razy mistrzostwo olimpijskie (2008,2012). Jego ogólna lista sukcesów jest gigantyczna. Z pewnością można go dołączyć do listy najlepszych zawodników w historii piłki ręcznej.

Sukcesy

Klubowe

Liga Mistrzów
– Złoto (2003, 2007, 2015)
– Srebro (2008, 2009)
– Brąz (2014, 2016)
Mistrzostwo Hiszpanii
– Złoto (2014, 2015)
Puchar Króla
– Zwycięstwo (2014, 2015)
Superpuchar Hiszpanii
– Zwycięstwo (2014, 2015)
Superpuchar Niemiec
– Zwycięstwo (2005, 2007, 2008)
Puchar Niemiec
– Zwycięstwo (2007, 2008, 2009)
Mistrzostwo Niemiec
– Zwycięstwo (2006, 2007, 2009)
Mistrzostwo Francji
– Zwycięstwo (2002, 2003, 2004, 2005, 2010, 2011, 2012)
Puchar Francji
– Zwycięstwo (2001, 2002, 2003, 2005, 2010, 2012)
Superpuchar Francji
– Zwycięstwo (2004, 2005)
Puchar Ligi Francuskiej
– Zwycięstwo (2004, 2005, 2010, 2011, 2012)
Klubowe Mistrzostwa Świata
– Zwycięstwo (2013)
Superpuchar Hiszpanii
– Zwycięstwo (2013)

Reprezentacyjne

Mistrzostwa Europy
– Złoto (2006, 2010, 2014)
– Brąz (2008)
Mistrzostwa świata
– Złoto (2009, 2011, 2015, 2017)
– Brąz (2003, 2005)
Igrzyska Olimpijskie
– Złoto (2008, 2012)
– Srebro (2016)

Nagrody indywidualne

2004 – Najlepszy lewy rozgrywający sezonu we francuskiej Division 1

2004 – Najlepszy lewy rozgrywający Mistrzostw Europy, rozgrywanych w Słowenii

2005 – Najlepszy lewy rozgrywający sezonu we francuskiej Division 1

2007 – Najlepszy lewy rozgrywający mistrzostw Świata, rozgrywanych w Niemczech

2007 – MVP sezonu w Bundeslidze

2007 – Król strzelców Ligi Mistrzów (89 bramek)

2008 – MVP Mistrzostw Europy, rozgrywanych w Norwegii

2008 – Król strzelców mistrzostw Europy (razem z Ivano Balićem i Larsem Christiansenem)

2008 – MVP sezonu w Bundeslidze

2009 – Najlepszy środkowy rozgrywający mistrzostw Świata w Chorwacji

2010 – Najlepszy środkowy rozgrywający Mistrzostw Europy w Austrii

2010 – MVP i najlepszy środkowy rozgrywający sezonu we Francji (2009/10)

2011 – MVP mistrzostw Świata w Szwecji

2012 – Najlepszy środkowy rozgrywający Igrzysk Olimpijskich 2012

2013 – MVP sezonu we francuskiej Division 1

2014 – MVP Mistrzostw Europy w Danii

2015 – Najlepszy środkowy rozgrywający mistrzostw Świata w Katarze

2015 – Najlepszy lewy rozgrywający Ligi Mistrzów 2014/2015

2017 – MVP mistrzostw świata we Francji

Wyróżnienia

– Wybrany najlepszym szczypiornistą Świata w 2007.
– Wybrany do najlepszej siódemki świata 2009 według magazynu „L’Équipe”.
– Wybrany najlepszym sportowcem Francji 2011.

Thiago Alcantara, piłkarz (30l.)

Hiszpan, wychowanek Barcelony grający na pozycji pomocnika. Mimo, że wychował się w Barcelonie i grał w niej kilka lat, to najlepszą grę prezentował w barwach Bayernu Monachium. W niemieckim klubie grał w latach 2013-2020, po czym przeszedł do Liverpoolu. W 2011 roku zadebiutował w reprezentacji Hiszpanii.

Sukcesy

FC Barcelona
– Liga Mistrzów: 2010/2011
– Superpuchar Europy: 2011
– Klubowe mistrzostwo świata: 2011
– Mistrzostwo Hiszpanii: 2008/2009, 2009/2010, 2010/2011, 2012/2013
– Puchar Króla: 2011/2012
– Superpuchar Hiszpanii: 2010, 2011
Bayern Monachium
– Klubowe mistrzostwo świata: 2013
– Liga Mistrzów UEFA: 2019/2020
– Mistrzostwo Niemiec:  2013/2014, 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017, 2017/2018, 2018/2019, 2019/2020
– Puchar Niemiec: 2013/2014, 2015/2016, 2018/2019, 2019/2020
– Superpuchar Niemiec: 2016, 2018

Waldemar Fornalik, były piłkarz, obecnie trener (58l.)

Podczas swej kariery zawodniczej występował jako obrońca. Jest wychowankiem Ruchu Chorzów, w którym grał przez całą karierę. W I lidze zadebiutował w wieku dwudziestu lat w wyjazdowym meczu ze Stalą Mielec. Ówczesny trener Ruchu Orest Lenczyk wystawił go na pozycji defensywnego pomocnika. W latach 1983–1994 rozegrał w ekstraklasie 233 spotkania, zdobywając w nich cztery gole. W 1989 zdobył z Ruchem tytuł mistrza Polski.

Jako trener zrobił większą karierę. Przede wszystkim w latach 2012-2013 był selekcjonerem reprezentacji Polski. Polska pod jego wodzą nie zachwycała i nie awansowała na mistrzostwa świata w Brazylii. Jako trener klubowy odniósł duże sukcesy.

Przede wszystkim pod jego wodzą w sezonie 2018/2019 Piast Gliwice wywalczył mistrzostwo Polski (pierwsze w historii klubu). Sezon później gliwiczanie zajęli 3. miejsce. W sezonie 2011/2012 Ruch Chorzów trenowany przez Fornalika, został wicemistrzem Polski. W sezonie 2009/2010 cieszyli się z 3. miejsca.

Mirosław Trzeciak, piłkarz (53l.)

Podczas swojej kariery grał na pozycji napastnika. W polskiej lidze reprezentował m.in. Lech Poznań czy ŁKS Łódź. Ma także na swoim koncie występy w hiszpańskiej Osasunie. W 1991 roku zadebiutował w reprezentacji Polski. W jej barwach rozegrał łącznie 22 mecze, strzelając 8 goli.

Sukcesy piłkarskie

– mistrzostwo Polski 1990, 1992 i 1993, Puchar Polski 1988 i 1993 oraz Superpuchar Polski 1990 i 1992 z Lechem Poznań
– mistrzostwo Polski 1998 z ŁKS Łódź
– Król strzelców polskiej ekstraklasy w sezonie 1996/1997 w barwach ŁKS Łódź (strzelił 18. goli w zaledwie 23. spotkaniach, co dało znakomitą średnią 0,78 bramki na mecz).
– Piłkarz roku 1998 według „Piłki Nożnej, „Sportu” i „Tempa”.

Władysław Komar, lekkoatleta, rocznica urodzin (81), zmarły w 1998 roku

Karierę sportową rozpoczął od boksu. Trafił nawet do młodzieżowej reprezentacji Polski.

W 1959 zmienił dyscyplinę i pod okiem trenera Sławomira Zieleniewskiego rozpoczął treningi lekkoatletyczne. Reprezentował klub sportowy Polonia Warszawa. W roku 1963 był rekordzistą Polski w dziesięcioboju. Na swoich pierwszych igrzyskach w Tokio startował już w konkurencji pchnięcia kulą i zajął 9 miejsce z wynikiem 18,20 m. 8 września (eliminacje) i 9 września (finał) 1972 na igrzyskach w Monachium odbył się konkurs, w którym Władysław Komar już pierwszym pchnięciem (21,18 m) pokonał miotaczy amerykańskich i niemieckich.

Władysław Komar był trzykrotnym olimpijczykiem: Tokio 1964, Meksyk 1968, Monachium 1972. Zdobył dwa brązowe medale na mistrzostwach Europy w Budapeszcie 1966 i Helsinkach 1971 oraz pięć na halowych mistrzostwach Europy. Był 14-krotnym mistrzem i 16-krotnym rekordzistą Polski. Obok boksu i lekkiej atletyki uprawiał wyczynowo także rugby (mistrzostwo Polski).

Zginął 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym na drodze krajowej nr 3 (E65), pomiędzy Przybiernowem a Brzozowem, w powiecie goleniowskim, razem z innym znanym sportowcem, mistrzem olimpijskim z Montrealu 1976 w skoku o tyczce Tadeuszem Ślusarskim.

Trzecią ofiarą wypadku był prowadzący drugi samochód Jarosław Marzec, reprezentant Polski w biegu na 400 m. W miejscu, gdzie rozbił się samochód Komara i Ślusarskiego ustawiono pomnik pamięci wybitnych sportowców.

Źródła:
1) Wikipedia
2) Sylwetki olimpijczyków/Benedykt Kocot
3) Własna wiedza

Czytaj także:
Kalendarium urodzinowe – 10 kwietnia