Sportowe Kalendarium Urodzinowe – 13 kwietnia
Sportowe Kalendarium Urodzinowe: Sprawdź, jakie osoby związane ze sportem obchodzą urodziny 13 kwietnia
Carles Puyol, piłkarz (43l.)
Legenda FC Barcelony. Grając na pozycji obrońcy był związany z tym klubem przez całą swoją karierę (FC Barcelona B 1996-1999, FC Barcelona 1999-2014). Był wieloletnim kapitanem Dumy Katalonii. Odniósł wiele sukcesów zarówno z klubem, jak i reprezentacją Hiszpanii.
W narodowych barwach zagrał 100 spotkań. Strzelił 3 gole, w tym niezwykle ważną bramkę przeciwko Niemcom w półfinale mistrzostw świata 2010. Hiszpanie wygrali to starcie 1:0, a w finale pokonali Holandię. Puyol zdobył z reprezentacją także mistrzostwo Europy w 2008 roku.
Karierę zakończył w 2014 roku.
Najważniejsze sukcesy
FC Barcelona
– zdobywca Superpucharu Hiszpanii (6x): 2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013
– finalista Superpucharu Hiszpanii (1x): 2012
– mistrzostwo Hiszpanii (6x): 2004/05, 2005/06, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2012/13
– wicemistrzostwo Hiszpanii (5x): 1999/2000, 2003/04, 2006/07, 2011/12, 2013/14
– zdobywca Copa Del Rey (2x): 2008/09, 2011/12
– finalista Copa Del Rey (2x): 2010/11, 2013/14
– zwycięzca Ligi Mistrzów (3x): 2005/06, 2008/09, 2010/11
– zdobywca Superpucharu Europy (2x): 2009, 2011
– zdobywca Klubowego Mistrzostwa Świata (2x): 2009, 2011
Reprezentacja Hiszpanii
2000 – Srebrny medal Turnieju Piłkarskiego Letnich Igrzysk Olimpijskich w Sydney
2008 – Złoty medal na Mistrzostwach Europy 2008
2009 – Brązowy medal na Pucharze Konfederacji w RPA
2010 – Złoty medal na Mistrzostwach Świata 2010
Nagrody indywidualne
– Najlepszy prawy obrońca Europy w rankingu FIFA: 2002
– Najlepszy obrońca Europejskiej Ligi Mistrzów: 2006
– Drużyna Roku UEFA (6x): 2002, 2005, 2006, 2008, 2009, 2010
Mariusz Czerkawski, hokeista (49l.)
Jeden z najwybitniejszych polskich hokeistów w historii. Przez wiele lat był ważną postacią w lidze NHL. Miał przyjemność grać w meczu gwiazd. W 1994 roku zaliczył debiut właśnie w tych rozgrywkach. Grał wówczas w barwach Boston Bruins. Ogólnie W NHL spędził 12 sezonów oraz reprezentował w niej barwy pięciu klubów: Boston Bruins, Edmonton Oilers, New York Islanders, Montreal Canadiens i Toronto Maple Leafs.
W latach 1991-2006 grał w reprezentacji Polski. W 42 spotkaniach strzelił 23 gole. Swój ostatni oficjalny mecz w karierze rozegrał 25 stycznia 2009 w barwach GKS Tychy – pojawił się wówczas na lodzie jednorazowo w wygranym 3:2 meczu ze Stoczniowcem Gdańsk podczas sezonu ekstraligi polskiej 2008/2009.
Najważniejsze osiągnięcia
Reprezentacyjne
– Awans do Grupy A mistrzostw świata: 1991
Klubowe
– Brązowy medal mistrzostw Polski juniorów: 1987, 1989, 1990 z GKS Tychy
– Srebrny medal mistrzostw Szwecji: 1992 z Djurgårdens IF
– Puchar Europy: 1992 z Djurgårdens IF
– Macgregor Kilpatrick Trophy: 2003 z Hamilton Buldogs
– Finał Pucharu Caldera: 2003 z Hamilton Buldogs
Indywidualne
– Udział w Meczu Gwiazd Elitserien: 1994
– Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów NHL w kategorii debiutantów: 1995
– Piąte miejsce w klasyfikacji strzelców NHL w kategorii debiutantów: 1995
– Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców drużyny w barwach New York Islanders (2000, 2001, 2004)
– Udział w Meczu Gwiazd NHL: 2000
– Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców drużyny Rapperswil-Jona Lakers (2007, 2008)
Wyróżnienia
– Islander of the Year: 2000
– Superchampion w Plebiscycie Przeglądu Sportowego za całokształt osiągnięć sportowych: 2008
– Złoty Krążek od dziennikarzy TVP Sport, magazynu „Hokej” oraz portalu Sport24.pl w uznaniu za całokształt kariery i działalność na rzecz rozwoju hokeja w Polsce: 2009
Martin Hollwarth, skoczek narciarski (47l.)
Wybitny austriacki zawodnik. Już w pierwszym sezonie swoich startów zachwycił ekspertów i kibiców. Na igrzyskach w Albertville w 1992 roku zdobył bowiem dwa srebrne medale w konkursach indywidualnych oraz srebro w konkursie drużynowym. Na następne sukcesy czekał dość długo.
Na mistrzostw świata w Lahti (2001) zdobył trzy medale. Na normalnej skoczni zajął 3. miejsce, ustępując tylko Adamowi Małyszowi oraz Martinowi Schmittowi. Na dużej skoczni był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal z Janne Ahonenem. W konkursach drużynowych zdobył złoto (normalna skocznia) oraz brąz (duża skocznia).
W latach 2001-2005 nie schodził poniżej szóstego miejsca w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata. Karierę skoczka zakończył po sezonie 2007/2008. Łącznie wygrał 8 konkursów Pucharu Świata i 29 razy stawał na podium.
Stanisław Chomski, żużlowiec i trener (64l.)
W latach 1974-1979 reprezentował Stal Gorzów. Wywalczył z tym klubem trzy złote (1975, 1976, 1977) i jeden srebrny (1979) medal drużynowych mistrzostw Polski. W trakcie kariery zawodniczej nie wyróżniał się wielkimi umiejętnościami. Zupełnie inaczej jest podczas kariery trenerskiej. Ma już za sobą niezwykle bogate doświadczenie oraz kilka sukcesów na koncie.
W 1988 roku objął funkcję trenera Stali Gorzów (lata 1988–1995 i 1999–2009). Wywalczył z gorzowskim klubem 2 srebrne medale (1992, 1997) i 2 brązowe (1987, 2000) drużynowych mistrzostw Polski. W sezonach 1996–1998 trenował Polonię Piła, zdobywając z nią srebro (1998) i dwa brązy (1996,1997).
Natomiast w latach 2010–2014 był szkoleniowcem Wybrzeża Gdańsk. Od 27 maja 2014 roku do końca sezonu pełnił obowiązki trenera Unibaksu Toruń. 21 maja 2015 roku został ponownie szkoleniowcem gorzowskiej „Stali”, z którą w sezonie 2016 zdobył pierwszy w karierze trenerskiej – tytuł mistrza Polski. Dołożył do tego dwa srebra (2018,2020) oraz brąz (2017). W roku 2005 był także selekcjonerem reprezentacji Polski, z którą zdobył we Wrocławiu Drużynowy Puchar Świata.
Rudi Voeller, piłkarz i trener (61l.)
Świetny zarówno jako piłkarz, jak i trener. W trakcie kariery zawodniczej grał na pozycji napastnika. Wygrał Ligę Mistrzów w 1993 roku w barwach Olympique Marsylia. Grał także m.in. w Werderze Brema, AS Romie oraz Bayerze Leverkusen. Z reprezentacją Niemiec zdobył w 1990 roku mistrzostwo świata. W barwach narodowych rozegrał 90 meczów, strzelając 47 goli. W 1996 roku zakończył karierę.
Jako trener doprowadził reprezentację Niemiec do wicemistrzostwa świata w 2002 roku. Niewielu się spodziewało, że niemieccy piłkarze pod wodzą Voellera mogą coś zdziałać na mundialu w Korei i Japonii. Dwa lata później na Euro Niemcy zawiedli. Voeller przestał być selekcjonerem. Trenował także Bayer Leverkusen i AS Romę, ale bez większych sukcesów.
Garri Kasparow, szachista (58l.)
Arcymistrz szachowy. W latach 1985-1993 był panującym mistrzem świata z ramienia FIDE. Stoczył wiele pojedynków ze sławami światowych szachów. Najwięcej emocji wzbudzały jego mecze z Anatolijem Karpowem. Zazwyczaj po ciężkich bojach to Kasparow wychodził z nich obronną ręką.
W 1993 roku cykl turniejów FIDE wyłonił kandydata do meczu o mistrzostwo świata z Kasparowem. Eliminacje wygrał Anglik Nigel Short. Obaj nie byli zadowoleni z warunków, na jakich FIDE chciała zorganizować mecz. Postanowili wyłączyć ten mecz spod jurysdykcji FIDE. Kasparow powołał do życia Stowarzyszenie Zawodowych Szachistów (PCA) i zapewnił mu dobre źródła finansowania. Kasparow i Short rozegrali sowicie sponsorowany mecz w Londynie. Mecz zakończył się łatwym zwycięstwem Kasparowa. FIDE zdyskwalifikowała obu szachistów i zorganizowała mecz Jana Timmana (pokonanego w finałowym meczu pretendentów przez Shorta) z poprzednim mistrzem świata Karpowem, który ten mecz wygrał. Był to największy rozłam w historii szachów, przez wiele lat oba nurty wyłaniały „własnych” mistrzów świata.
W następnych latach nie doszło do zjednoczenia środowiska szachowego. Kasparow przegrywał partie niezwykle rzadko. Często wygrywał renomowane turnieje. W 2005 roku zakończył karierę. W późniejszych latach współpracował z kilkoma szachistami światowej sławy oraz rozpoczął karierę polityczną.
Czytaj także:
Kalendarium urodzinowe – 12 kwietnia
